Utilities:
• Discussion forums
• Site Statistics
• Contact us
• Search the website

7. DOMETHENIA E BESIMIT

Besimi në engjëjt dhe domethënia e tij

Tani unë kam treguar shkurt tre parimet themelore të besimit të një muslimani, por mund të shtoj më tej se besimi në "atë që nuk shihet" përfshin dhe një besim në ata ndihmësa që ne i quajmë engjëj. Ky besim, ndonëse i përbashkët për shumë fe, nuk pranohet aq gjërësisht sa tre parimet e shpjeguara më lart, prandaj dhe nuk do të jenë pa vend këtu disa vërejtje që kanë të bëjnë me të vërtetën që qëndron prapa këtij besimi. Në botën fizike e gjejmë si ligj të pranuar se ne kemi gjithnjë nevojë për agjentë (shtytës) të jashtëm, pavarsisht nga aftësitë e forcat brënda nesh. Syri na është dhënë për të parë gjërat, dhe ai i sheh ato por jo pa ndihmën e dritës së jashtme. Veshi kap tingujt, por në mënyrë të pavarur nga agjenti i ajrit ai nuk mund të shërbejë për atë qëllim. Prandaj njeriu në thelb ka nevojë për diçka përveç asaj që është brenda tij, dhe kjo qëndron si për botën fizike ashtu dhe për atë shpirtrore.

Pikërisht ashtu siç nuk janë të mjaftueshme vetëm aftësitë tona fizike për të na dhënë mundësinë që të arrijmë një objekt të çfardoshëm në botën fizike pa ndihmën e agjentëve të tjerë, ashtu dhe forcat tona shpirtrore nuk munden që ato vetëm të na udhëheqin drejt veprave të mira ose të këqia. Me fjalë të tjera, ka dy forca tërheqëse që veprojnë në natyrën njerëzore: tërheqja drejt të mirës apo ajo që të shtyn për t’u ngritur në sfera më të larta të virtytit, dhe tërheqja drejt të ligës, apo ajo që të shtyn të ulesh poshtë e më poshtë në një lloj jete të ulët, shtazarake. Mirëpo për t’i vënë në lëvizje këto dy forca tërheqëse nevojiten agjentë të jashtëm, ashtu siç nevojiten në rastin e forcave fizike te njeriut. Ai shtytës që e vë në veprim forcën tërheqëse drejt të mirës quhet engjëll, kurse ai që ndihmon në funksionimin e forcës tërheqëse drejt të ligës quhet djall. Në qoftë se i përgjigemi tërheqjes për të bërë mirë, ne i shkojmë pas Shpirtit të Shenjtë, kurse në qoftë se i përgjigjemi tërheqjes për ligësi, ne i shkojmë pas Satanit. Prandaj domethënia reale e besimit në engjëjt është se ne duhet ndjekim atë që na grish drejt të mirës ose forcës tërheqëse për të bërë mirë e cila gjëndet brenda nesh.

Besimi si bazë për veprim

Vërejtjet e mësipërme shpjegojnë jo vetëm domethënien e besimit të muslimanit në engjëjt, por dhe kuptimin që qëndron prapa vetë fjalës besim. Besimi, sipas Islamit, nuk është vetëm bindje në të vërtetën e një çështjeje të dhënë, por është në thelb pranimi i një çështjeje si bazë për veprim. Siç është treguar tashmë, çështja e ekzistencës së djajve është po aq e vërtetë sa ajo e ekzistencës së engjëjve; mirëpo ndërsa besimi në engjëjt përmendet vazhdimisht si pjesë e besimit të muslimanit, neve asgjëkundi nuk na kërkohet të besojmë në djajtë. Të dy faktet janë njëlloj të vërtetë, dhe Kurani i Shenjtë bën fjalë në shumë raste për insinuatat e përpjëkjet e djajve për t’i futur njerëzit ne rrugë të gabuar, por ndërsa kërkon që t’u zëmë besë engjëjve, ai nuk kërkon besim në djajt. Në qoftë se besimi në engjëjt do të ishte vetëm një ekuivalent për pranimin e ekzistencës së tyre, edhe besimi në djajt do të ishte domosdoshmëri e njëllojtë. Mirëpo nuk është kështu. Arsyeja është se ndërsa njeriut i kërkohet të pranojë e të ndjekë thirrjen e atij që të grish drejt të mirës, atij nuk i kërkohet që të ndjekë thirrjen e atij që të grish për të bërë keq. Prandaj dhe ne besojmë në engjëjt por nuk besojmë në djajt, me qenë se të parët japin bazë për veprim, kurse të dytët jo. Nga ana tjetër, Kurani i Shenjtë kërkon mosbesim ndaj djajve: "Kështu, kushdo që nuk u zë besë djajve dhe beson në Zotin, ai vërtet kapet pas lidhjes më të fortë" (2:256).

Kështu pra mund të shihet se parimet e besimit të numëruara më sipër, ashtu siç jepen në Kuranin e Shenjtë, janë me të vërtetë parime që secila prej tyre shërben si bazë për veprim, dhe asnjë besim tjetër nuk njihet nga Islami. Fjala Allãh – fjala arabisht për Zotin – tregon atë Qenie e Cila i ka të gjitha atributet e përsosura, dhe kur muslimanit i kërkohet të besojë në Allahun, atij vërtet i kërkohet që ta bëjë veten posedues të të gjitha atyre atributeve të përsosmërisë. Besimi në shfaqjen Hyjnore e bën atë të pranojë e të imitojë gjithshka të mirë që ndeshet në jetën e njerëzve të devotshëm, dhe besimi në jetën e përtejme është ekuivalent i njohjes së parimit të llogari-dhënies për veprimet e kryera.